بعد از مدت ها دیدمش!!
دستامو گرفت و گفت چقدر دستات تغییر کردن…
خودمو کنترل کردم وفقط لبخندی زدم…
تو دلم گریه کردمو دم گوشش گفتم:
بی معرفت!
دستای من تغییر نکرده…
دستات به دستای اون عادت کرده...
حوالی من توقفـــ ممنـــــــــوع استـــ
تـــا پـــاے غـــرور جــنــگـیــدی (...)
گاهے وقتہا خیلے دردنــاڪ تـره … !
چــــــــــــــــــــه پـــــــــــــــر جـــــــــــــرات میــــــشود
در بــرابــرت کســــی کـــه میفـــهمـــد;
از تـــــــــــه دل دوستــــــــــــش داری....!
سر کلاس ادبیات معلم گفت : فعل رفتن رو صرف کن - رفتم ... رفتی ... رفت ... ساکت می شوم ، میخندم ولی خنده ام تلخ می شودمعلم داد می زند : خوب بعد ؟ ادامه بده ! و من می گویم : - رفت ... رفت ... رفت ... رفت و دلم شکست ... غم رو دلم نشست ... رفت و شادیم بمرد ... شور از دلم ببرد ... رفت ... رفت ... رفت ... و من می خندم و می گویم : خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است .............. کارم از گریه گذشته که به آن می خندم
